یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم
گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم
پر پروانه شکستن هنر انسان نیست ؛
گر شکستیم زغفلت من و مایی نکنیم
یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم ؛
وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند ؛
طلب عشق زهر بی سر و پایی نکنیم ...
برای تو و خویش
چشمانی آرزو می کنم
که چراغ ها و نشانه هارا
در ظلمات مان ببینند.
……………
گوشی
که صدا ها و شناسه ها را
در بیهوشی مان بشنود.
……………
روحی
که همه را
در خود گیرد و بپذیرد.
……………
وزبانی
که در صداقت خود
مارااز خموشی خویش
بیرون کشد وبگذارد
از آن چیزهای که در بندمان گشیده
سحن گوییم.
خیال دلکش پرواز در طراوت ابر
به خواب می ماند.
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند.
پرنده در قفس خویش
به رنگ روغن تصویر باغ می نگرد.
پرنده می داند که باد بی نفس است
و باغ تصویری است
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند
....
«ه.ا.سایه»
......
از چهره طبیعت افسونکار
بر بسته ام دو چشم پراز غم را
تا ننگرد نگاه تب آلودم
این جلوه های حسرت و ماتم را
...
پائیز ، ای مسافر خاک آلوده
در دامنت چه چیز نهان داری
جز برگ های مرده خشکیده
دیگر چه ثروتی به جهان داری
...
در دامن سکوت غم افزایت
اندوه خفته می دهد آزارم
آن آرزوی گمشده می رقصد
در پرده های مبهم پندارم
***************************
می روم خسته و افسرده وزار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش
می برم تاکه در آن نقطه دور
شتشویش دهم از رنگ گناه
*************************
ناله می لرزد ،می رقصد اشک
آه ،بگذار کــه بگریزم من
از تو ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم ، خنده به لب ،خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امیـــد عبـــث بی حاصـل
به لب هایم مزن قفل خموشی
که در دل قصه ای نا گفته دارم
زپایم بازکن بند گرا ن را
کزین سودا دلی آشفته دارم
****
منم آن مرغ آن مرغی که دیریست
به سر اندیشه پرواز دارم
سرودم ناله شد در سینه تنگ
به حسرتهاسرآمد روزگار
کاش چون پرتو خورشید بهار سحر از پنجره می تابیدم
از پس پرده لرزان حریر رنگ چشمان ترا میـدیدم
کاش چون آینه روشن می شد دلم از نقش تو خنــــده تو
صبحگاهان به تنم می لغزید گرمـی دســت نوازنــده تو
کاش در شعر من ای مایه عمر شعله راز مــرا می دیدی !
«فروغ»
پرنده بر شانه های انسان نشست .انسان با تعجب به پرنده گفت:
من درخت نیستم. پرنده گفت:
فرق درخت و آدم را خوب می دانم اما گاهی پرنده هاو آدم ها را اشتباه می گیرم.
برای انسان این حرف خنده دار بود.پرنده پرسید راستی چرا پر زدن را کنار گذاشتی؟
انسان منظورش را نفهمید.پرنده گفت نمی دانی توی آسمان
چقدر جای تو خالیست. انسان دیگر نخندید ، انگار چیزی بخاطرش آمد.
چیزی که نمی دانست چیست.شاید یک آبی دور – یک اوج دوست داشتنی.
پرنده گفت در ست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است
اما اگر تمرین نکنی پرواز را فراموش می کنی این را گفت و پر زد و رفت.
انسان رد پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشمش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد نام این آبی
بزرگ بالای سرش آسمان است.
و چیزی شبیه یک دلتنگی توی دلش موج زد.آنوقت خدا بر شانه های کوچک انسان
دست گذاشت و گفت یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریدم؟
زمین و آسمان هردو برای تو بود اما تو آسمان را ندیدی.راستی عزیزم بالهایت را کجا جا گذاشتی؟
انسان دست بر شانه اش گذاشت و جای خالی چیزی را حس کرد.
آنوقت رو به خدا کردو گریست.
.............................................................
...............................................
بروی ما نگاه خدا خنده می زند
هرچند ره به سا حل لطفش نبرده ایم
زیرا چو زاهدان سیه کار خرقه پوش
پنها ز دیدگان خدا می نخورده ایم
...................................
پیشانی ار زداغ گناهی سیه شود
بهتر زداغ مهر نماز از سر ریا
نام خدا نبردن از آن به که زیر لب
بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا
چون سنگها صدای مرا گوش می کنی
سنگی و ناشنیده فراموش می کنی
رگبار نو بهاری وخواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی
دست مرا که ساقه سبز نوازش است
با برگهای مرده هم آغوش می کنی
خداوندا
مرا انسانی بساز که ترا بشناسد و خود را بشناسد.
مرا چنان قوی گردان که به گاه ناتوانی از سستی خود آگاه گردم.
چنان جسور و با شهامتم کن که به گاه وحشت جرات مقابله با خویشتن را داشته باشم.
مرا انسانی بساز که بهنگام شکست شرافتمندانه در خود احساس کبروغرور کنم و
به گاه پیروزی فروتن و نجیب باشم.
مرا انسانی بساز که از ناملایمات زندگی روی بر نگردانم.
مرا به جاده آسایش راهنمایی نکن بلکه به راهی سخت و دشوار
مرا مورد آزمون خود قرار بده تا با ناملایمات دست به مبارزه بزنم و سر بلند بیرون آیم.
مرا انسانی قرار بده که دلش روشن و صاف و هدف زندگی اش عالی باشد.
مرا انسانی بساز که خندیدن را بیاموزد اما گریستن را نیز هر گز از خاطر نبرد.
خدایا از من بگیر هر آنچه مرا از تو می گیرد.
نیست یاری تا بگویم راز خویش
ناله پنهان کرده ام در ساز خویش
چنگ اندوهم ،خدا را زخمه ای
زخمه ای تا برکشم آواز خویش
بر لبانم قفل خاموشی زدم
باکلیدی آشنا بازش کنید
کودک دل رنجه دست جفاست
با سر انگشت وفا نازش کنید
« فروغ فرخزاد»
روزی فردی خواب عجیبی دید او دید که پیش فرشته هاست وبه کارهای آنها نگاه می کند .
هنگام ورود دسته بزرگی از فرشتگان را دید که سخت مشغول کارند و تند تند نامه هایی را که
توسط پیک ها از زمین می رسند ، باز می کنند و آنها را داخل جعبه می گذارند.
او از فرشته ای پرسید :شما چه کار می کنید؟فرشته در حالی که داشت
نامه ای را باز می کرد گفت :اینجا بخش در یافت است و دعا ها و تقاضاهای مردم از خداوند را
تحویل می گیریم او جلوتر رفت باز تعدادی از فرشته گان را دید که کاغذ هایی را داخل پاکت
می گذارند و آنها را توسط پیک هایی به زمین می فرستند .او پرسید:شما ها چه می کنید؟
یکی از فرشته ها با عجله جواب داد اینجا بخش ارسال است،ما الطاف و رحمت های
خداوند را برای بندگان می فرستیم.
او کمی جلوتر رفت ودید یک فرشته بیکار نشسته است . با تعجب پرسید:
شما چرا بیکارید؟فرشته جواب داد اینجا بخش تصدیق جواب است.مردمی که دعاهایشان
مستجاب شده باید جواب بفرستند ولی عده بسیار کمی جواب می دهند.
سپس از فرشته پرسید:مردم چگونه می توانند جواب بفرستند؟
فرشته پاسخ داد:بسیا رساده فقط کافی است بگویند :
خدایا شکر!!!!
فقط دریا دلش آبی تر ازمن بود
ومن از دریا،دلم دریا
فقط این را ندانستم
چرا گشتم چنین تنهاتر از تنها
به هر آبی شدم آتش
به هر آتش شدم آبی
به هر آبی شدم ماهی
به هر ماهی شدم دامی
به هر نامحرمی ساقی
به هر ساقی می باقی
و تو این را ندانستی،
چرا گشتم چنین عاصی
چرا مهتاب شدم سنگ صبورم
چرا بستند پرهای غرورم
چرا آیینه ها را خاک کردند
مرا از رنگ شب سیراب کردند.
نمی دانم چه می خواهم خدايا ،
به دنبال چه می گردم شب و روز
چه می جويد نگاه خسته من ،
چرا افسرده است اين قلب پرسوز
ز جمع آشنايان می گريزم ،
به كنجی می خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تيرگيها ،
به بيمار دل خود می دهم گوش
گريزانم از اين مردم كه با من،
به ظاهر همدم و يكرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت ،
به دامانم دو صد پيرايه بستند
از اين مردم كه تا شعرم شنيدند ،
برويم چون گلی خوشبو شكفتند
ولی آن دم كه در خلوت نشستند ،
مرا ديوانه ای بدنام گفتند
دل من ای دل ديوانه من ،
كه می سوزی از اين بيگانگی ها
مكن ديگر ز دست غير فرياد ،
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر توام سنکین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی ها کرده پاک
ای تپش های تن سوزان من
آتشی در سایه مژگان منپ
ای ز گندم زارها سر شارتر
ای ز زرین شاخه ها پر بار تر
ای در بگشوده بر خورشید ها
در هجوم ظلمت ترید ها
با تو ام دیگر زدردی بیم نیست
هست اگر جز درد خوشبختیم نیست
ای دل تنگ من و این بار نور؟
های هوی زندگی در قعر گور؟
فروغ
به سرپوش زمین بنگر ،
هزاران نقطه سو سو می زند اما،
اگر آن کهکشان ازهم بپاشد بر زمین ریزد
تو باور کن که یک قطره از آن باران رحمت زا
به روی کلبه چوبین من
هرگز نمی رقصد ، نمی غلطد.
واما
اگر یک تیر به زهر آلود
در شا می سیاه وتار
ناگه از کمان خود جدا گردد،
بسان مرغکی از کوچ بر گشته
به سوی سینه ام آید
و حتی پیش از آنکه من به خود آیم ،
درون سینه ام نالد
که ای مرد جوان
آغوش قلبت روی من بگشا،
که من از مردم خوشبخت می ترسم.
پسر کوچکی برای مادر بزرگش توضیح می داد که چگونه همه چیز ایراد دارد :
مدرسه خانواده ، دوستان و...
مادر بزرگ که مشغول پختن کیک بود از پسر بچه می پرسد
که کیک دوست دارد؟پسر می گویید بله.
- روغن چطور؟
- نه !
- وحا لا دوتا تخم مرغ.
–نه مادر بزرگ!
- آرد چی؟ از آرد خوشت می آید ؟ جوش شیرین چطور ؟
- نه مادر بزرگ ! حالم از همه شان به هم می خورد.
- بله ، همه این چیزها به تنهایی بد به نظر می رسند .
اما وقتی به درستی با هم مخلوط شوند ، کیک خوشمزه درست
می شود.خداوند هم به همین ترتیب عمل می کند .
خیلی ازا وقات تعجب می کنیم که چرا خداوند
با ید بگذارد ما چنین دوران سختی را بگذرانیم .ا
ما او می داند که وقتی همه این سختی ها را به
درستی در کنارهم قرا ر دهد ، نتیجه همیشه خوب است.
ما تنها با ید به او اعتماد کنیم ، در نهایت همه این پیشامد ها
با هم به یک نتیجه فوق العاده می رسند.
عطر طراوت بود باران
آغوش خالی بود خک پک دامان
اما ستوه از دست بسته
اما فغان از پای دربند
چشمان پر از ابراند یک شام تاریک
واندر لبان خورشید لبخند
آن یک درودی گفت بردوست
این یک نویدی را صلا داد
تا سرب و باروت
بر ناتمام نغمه هاشان نقطه بنهاد
عطر جوانی شست باران
آغوش پر آغوش عاشق ماند خک سرخ دامان
سیاوش کسرایی
باز در چهره خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل
حسرت بوسه هستی سوزت
باز من ماندم و یک مشت هوس
باز من ماندم و یک مشت امید
یاد آن پرتو سوزنده عشق
که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال
صورت شاد ترا نقش نمود
بر لبانت هوس مستی ریخت
در نگاهت عطش طوفان بود
یاد آن شب که ترا دیدم و گفت
دل من با دلت افسانه عشق
چشم من دید در آن چشم سیاه
نگهی تشنه و دیوانه عشق
یاد آن بوسه که هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
یاد آن خنده بیرنگ و خموش
که سراپای وجودم را سوخت
رفتی و در دل من ماند به جای
عشقی آلوده به نومیدی و درد
نگهی گمشده در پرده اشک
حسرتی یخ زده در خنده سرد
آه اگر باز بسویم ایی
دیگر از کف ندهم آسانت
ترسم این شعله سوزنده عشق
آخر آتش فکند بر جانت
فروغ فرخزاد
صدایم کن صدای تو ترانه است
کلامت آیه ها ی عاشقانه است
باتوام با تو که گفتی تکیه گاه عاشقایی
می دونم یه دنیا نوری ساده ای بی انتهایی
گفتی که من از ستاره حرفی بزنم
یعنی که به استعاره حرفی بزنم
باشد ولی ایدوست چگونه امروز
بااین دل پاره پاره حرفی بزنم
تا خدا هست که همیشه هست
دل بدست غم و ناامیدی مسپار
تا خدا هست و نمرده است که هرگز نمی میرد
در هیچ شرایطی خود را بیچاره مشمار.
ای آنکه کشاینده هر بند تویی این عزت من بس که خداوند تویی
زندگی عشق است
عشق افسانه نیست
آنکه عشق را آفرید دیوانه نیست
یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم
وقت پرپر شد نش سوز و نوایی نکنیم
پر پر وانه شکستن هنر انسان نیست
گه شکستیم ز غفلت من ومایی نکنیم
یاد ما ن باشد سر کجا و ه عشـــــق
جز برای دل محبوب دعایی نکنیم
